Modlitwa o uproszenie łask za wstawiennictwem Błogosławionej Marii Paschalis i IX Towarzyszek
Panie Jezu Chryste Ukrzyżowany i Zmartwychwstały, Ty umocniłeś błogosławioną Marię Paschalis i Towarzyszki do złożenia swego życia w ofierze. Broniąc kobiecej godności i czystości oraz pełniąc czyny miłosierdzia, dochowały Ci one wierności aż do przelania krwi. Niech przykład ich życia zachęca nas do wielkodusznej służby bliźnim oraz gorliwego wypełnienia Twoich przykazań. Za ich wstawiennictwem udziel nam łaski, o którą Cię z ufnością prosimy… Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen
Ojcze nasz … Zdrowaś Maryjo … Chwała Ojcu …
Informacje o łaskach otrzymanych za wstawiennictwem błogosławionej Marii Paschalis i IX Towarzyszek prosimy zgłaszać na adres:
Biuro Postulatorskie Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety
Prowincja Wrocławska
50-329 Wrocław, ul. św. Józefa 1/3
tel. 0048/ 71/ 321 28 35; kom. 0048/ 724 594 212
Beatyfikacja
MSZA ŚWIĘTA I OBRZĘD BEATYFIKACJI SŁUŻEBNIC BOŻYCH PASCHALIS JAHN I 9 TOWARZYSZEK, MĘCZENNIC miała miejsce we Wrocławiu, 11 czerwca 2022 r.
Rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego naszych Sióstr Męczenniczek: Siostry M. Paschalis Jahn i IX Towarzyszek w 2009 r.
Kiedy żołnierze Armii Czerwonej wkroczyli na te tereny. Siostry przeżyły gehennę, a motywy prześladowań były różne, m.in. nienawiść do osób i wszystkiego co wiązało się z wiarą. Większość Sióstr zginęła w obronie czystości własnej lub innych, niektóre zmarły na skutek doznanych udręczeń i wycieńczenia. W atmosferze ogólnego terroru i zastraszenia, nasze Siostry przeszły „Drogę Krzyżową”, idąc za Chrystusem cierpiącym. Poniosły one śmierć męczeńską i pokazały jak Boża miłość triumfuje pośród nienawiści.
Postulatorką Sprawy na szczeblu diecezjalnym, w archidiecezji wrocławskiej, została mianowana Siostra Miriam Zając. Zebrała ona potrzebne materiały i dokumentację odnośnie męczeńskiej śmierci naszych Sióstr i przekazała je Księdzu Arcybiskupowi Marianowi Gołębiewskiemu. Następnie Ksiądz Arcybiskup po otrzymaniu zgody Konferencji Episkopatu Polski, skierował prośbę do Prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – Kardynała Angelo Amato o Nihil obstat dla rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego naszych Sióstr męczenniczek. Dnia 28 czerwca 2011 r., ku naszej wielkiej radości, otrzymałyśmy pozytywną odpowiedź.
Ksiądz Arcybiskup, Metropolita Wrocławski powołał już Diecezjalny Trybunał Procesowy i od momentu wydania dekretu kandydatkom przysługuje tytuł Sług Bożych. Uroczyste otwarcie procesu beatyfikacyjnego Siostry M. Paschalis Jahn i IX Towarzyszek oraz pierwsza publiczna sesja procesowa, będą miały miejsce w Archikatedrze Wrocławskiej w dniu 25 listopada 2011 r. o godz. 10.00. Serdecznie zapraszamy wszystkie Siostry na otwarcie Procesu i prosimy o modlitwę w tej tak ważnej dla naszego Zgromadzenia intencji.
Siostrze Miriam, postulatorce Sprawy na dalszą niełatwą posługę, życzymy wiele światła Ducha św., potrzebnych łask oraz szczególnego wstawiennictwa naszych Sióstr męczenniczek. Korzystając z okazji, dziękujemy Jej również za trud zwiazany z prowadzeniem w archidiecezji warmińskiej procesu Służebnicy Bożej M. Teodory Witkowskiej, który jak mamy nadzieję już niedługo zostanie zakończony na szczeblu diecezjalnym. Męczeńska śmierć naszych Współsióstr niech będzie dla nas zachętą do intensywnej pracy nad rozwojem Chrystusowego Królestwa w nas samych oraz wśród tych, do których jesteśmy posłane.
KOLEJNY ETAP PROCESU BEATYFIKACYJNEGO
,,W naszym stuleciu wrócili męczennicy. A są to często męczennicy nieznani, jak gdyby nieznani żołnierze wielkiej sprawy Bożej. Jeśli to możliwe, ich świadectwa nie powinny zostać zapomniane w Kościele” (św. Jan Paweł II)
Jak wszyscy pamiętamy, uroczyste otwarcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym Siostry M. Paschalis Jahn i IX Towarzyszek: Siostry M. Edelburgis Kubitzki, Siostry M. Rosarii Schilling, Siostry M. Adeli Schramm, Siostry M. Sabiny Thienel, Siostry M. Sapienti Heymann, Siostry M. Adelheidis Töpfer, Siostry M. Melusji Rybka, Siostry M. Felicitas Ellmerer i Siostry M. Acutiny Goldberg, miało miejsce w Archikatedrze Wrocławskiej dnia 25 listopada 2011 r. Natomiast 4 lata później tj. 26 listopada 2015 r. odbyło się zamknięcie Procesu i przekazanie Akt Procesowych do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, gdzie rozpoczął się etap Procesu na szczeblu rzymskim.
Przygotowana Pozycja (Positio), pod kierunkiem Relatora Sprawy – o. prof. dr hab. Zdzisława Kijasa dotycząca męczeństwa naszych Sióstr została przekazana dnia 19 października 2018 r. Prefektowi Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Na obecnym etapie rzymskim Pozycja będzie studiowana przez Konsultorów Historyków i poddana ich osądowi. W związku z tym bardzo prosimy Kochane Siostry, młodzież zakonną i Członków Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety o żarliwą modlitwę, aby opinie Konsultorów Historyków okazały się pozytywne. Następnie Pozycja zostanie przekazana do dalszego postępowania, tj. do osądu Konsultorów Teologów. Bardzo prosimy o codzienną modlitwę w tej tak ważnej dla nas wszystkich intencji.
Siostra M. Paula Zaborowska
postulatorka
Siostra M. Teodora Witkowska
Dnia 23 marca 1889 roku w Koźminie przyszła na świat Marianna Witkowska, jako drugie z czworga dzieci Franciszka Witkowskiego i Antonii z Gołuńskich. Siostra M. Teodora wykazując się heroiczną odwagą, ocaliła życie swojej Współsiostry, której udało się uciec z miejsca zdarzenia. Ciało Siostry Teodory zastało sprofanowane przez żołnierzy rosyjskich, następnie zaniesione do pobliskiej cerkwii grekokatolickiej, gdzie zachowało się w nienaruszonym stanie do czerwca 1945 r., kiedy zostało pochowane na cmentarzu w Dzierzgoniu. Na jej grobie umieszczono krzyż, na którym wypisano słowa: „Miłość nigdy nie ustaje”.
Siostra M. Włodzimira Wojtczak
Urodziła się 20 lutego 1909 r. we Franklinowie, wiosce położonej niedaleko Ostrowa Wielkopolskiego. Pochodziła ze średnio zamożnej rodziny. Ojciec Józef był kowalem, matka Jadwiga zajmowała się domem. Na chrzcie św. w kościele parafialnym w Lewkowie nadano jej imię Czesława, w tym kościele przyjęła także Pierwszą Komunię św.
Czasy, w których przyszło jej żyć nie należały do łatwych. I wojna światowa zmusiła ojca do walki na froncie francuskim, w szeregach armii pruskiej. Matka pozostała w domu sama z dwiema córkami. Po skończonej wojnie i uzyskaniu przez Polskę niepodległości rodzina przeprowadziła się do Ostrowa Wielkopolskiego. Zakupiona przez nich kamienica istnieje do dzisiaj i zamieszkiwana jest przez rodzinę Siostry Włodzimiry. Od najwcześniejszych lat odznaczała się pracowitością, osiągając nie tylko dobre wyniki w nauce, ale także angażując się we wszelką działalność charytatywną. Podczas nauki w Żeńskim Gimnazjum i Liceum należała do Koła Miłosierdzia. Po maturze wstąpiła w szeregi organizacji kościelnej „Młode Polki”, gdzie pełniła funkcję skarbniczki.
Do Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety wstąpiła 18 sierpnia 1930 r. W dniu 27 lipca 1933 r. otrzymała habit zakonny i przyjęła imię Siostra Maria Włodzimira. Jeszcze w czasie postulatu ukończyła Wyższy Instytut Kultury Religijnej w Poznaniu oraz rozpoczęła studia w Katolickiej Szkole Społecznej.
Odznaczała się wielkim rozmodleniem, doskonałym zachowaniem reguły zakonnej i niesamowitą pracowitością. Wrażliwa na ludzką biedę, z otwartym wręcz sercem, zaraz po złożeniu Pierwszej Profesji, w 1933 r., podjęła pracę w ochronce dla dzieci z rodzin bezrobotnych. Ochronka ta znajdowała się na terenie parafii pw. św. Jana Jerozolimskiego na Komandorii. W 1936 r. ochronkę utworzono przy kościele Bożego Ciała w Poznaniu, gdzie z wielkim zaangażowaniem pracowała jako kierowniczka. Otrzymywała subwencje od miasta, które przeznaczała na dożywianie, opiekę lekarską i wyposażenie ochronki. Pracowała z wielkim poświęceniem, często też pomagała rodzinom swoich podopiecznych.
Śluby wieczyste złożyła 28 sierpnia 1939 r., na trzy dni przed wybuchem II wojny światowej. Już wtedy zauważalne były u niej pierwsze symptomy gruźlicy. Okupacja i trudna sytuacja polityczna w kraju zmusiły wiele sióstr do opuszczenia Zgromadzenia, także siostra Włodzimira powróciła do rodzinnego domu w Ostrowie Wielkopolskim. Boleśnie przeżyła rozstanie ze wspólnotą i konieczność zdjęcia habitu. Pod wpływem donosu władze okupacyjne nakazały jej, z powodu choroby, opuścić mieszkanie rodziców. Trafiła do Domu Starców przy ulicy Zdunowskiej. Tutaj rozpoczął się ostatni etap jej ziemskiego życia. Pozostając w odosobnieniu od wspólnoty zakonnej, nadal utrzymywała duchową więź z Siostrami. Tutaj też zaczęła pisać pamiętnik, który miał być pociechą, po jej śmierci, dla matki. Wypowiedziała w nim swoją wielką miłość do Jezusa. Zmarła z modlitwą na ustach 20 lutego 1943 r.
Odznaczała się nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, Serca Jezusowego i Matki Bożej. Celem jej życia było upodobnienie się do Chrystusa, jak to sama napisała w dniu pierwszych ślubów: „Jezu daj, abym mogła umrzeć tak jak Ty – zapomniana i wzgardzona”
