Duchowość naszego Zgromadzenia przejawia się w tym, kim jesteśmy we WSPÓLNOCIE DUCHOWEJ oraz w naszym DZIAŁANIU APOSTOLSKIM.

Zasadniczy kształt naszej duchowości nadała Matka Klara Wolff. Jej otwarcie się na wezwanie Boże, przyjęcie i wierność otrzymanemu darowi łaski, jej wrażliwość na współcześnie panującą biedę, pragnienie udzielania pomocy, tam gdzie była ona najbardziej konieczna, tworzyły fundament dla rozwijającej się zasadniczej postawy duchowej. Postawa ta kształtowana była przez charyzmat, zamiary i cele naszych pierwszych Sióstr, przez ich pobożność, jak również poprzez wniesione do wspólnoty dary, zdolności duchowe i intelektualne.

Matka Klara – jako członkini Trzeciego Zakonu św. Franciszka – przyczyniła się wyraźnie do wniesienia akcentów franciszkańskich do duchowości naszego Zgromadzenia. Pierwsze Statuty z 1844 r. oraz porządek dnia dobitnie wskazują na jej życie prowadzone w surowości, pokucie, umartwieniu i prostocie. Położenie szczególnego akcentu na pielęgnację „cierpiących członków Chrystusa”, na bezpłatne pielęgnowanie chorych bez różnicy stanu i wyznania – to cechy duchowości franciszkańskiej. Przy późniejszym wyborze św. Elżbiety na Patronkę wspólnoty, mogła też odgrywać rolę jej przynależność do Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Nasze Założycielki – kierując się wewnętrznymi odczuciami i dążeniami – określiły nasze duchowe ukierunkowanie, które posiada dwa zasadnicze aspekty:

• KULT NAJŚW. SERCA JEZUSOWEGO
• KULT MATKI BOŻEJ

Kult Najśw. Serca Jezusowego

Kult Najśw. Serca Jezusowego znajduje się w centrum naszej duchowości. Nasza wspólnota od pierwszej chwili swego istnienia poświęciła się Najśw. Sercu Jezusa.

Nasze Założycielki czuły się nie tylko dogłębnie pociągnięte przez SERCE JEZUSA, które nam się oddało, lecz także wezwane do upodabniania się do Niego w Jego oddaniu się ludziom. Dawały temu świadectwo poprzez swą pełną miłości i bezinteresowności służbę ubogim i chorym. Pragnienie czynienia wszystkiego „z miłości ku Bogu” przenikało ich istnienie i działanie.

Głęboka miłość naszych Założycielek do Najśw. Serca Jezusowego jest dla nas drogocennym dziedzictwem. Pragnęły one, aby wszystkie Siostry:

• odkrywały tę Miłość,
• coraz bardziej żyły usposobieniem Bożego Serca,
• uczyły się od Niego,
• sprawiały Mu radość,
• chroniły się w Nim,
• pozostały Mu wierne,
• Jego mocą opierały się złu,
• Jemu wynagradzały,
• dla Niego znosiły cierpienia,
• Jemu poświęcały wszystkie swe siły, aż do oddania życia,
• ufały, że za wszystkie ponoszone trudy i wyrzeczenia znajdą wytchnienie w Jego Najśw. Sercu,
• starały się, aby „wszystkie czyny i działania łączyć coraz ściślej z zamiarami Bożego Serca”

Poprzez adorację i rozważanie bezgranicznej miłości Jezusa, pragniemy, otwierać przed Nim nasze serca, pozwalać się przenikać i kształtować Jego miłością, uczyć się kochać Jego Sercem, przez uczynki miłości ukazywać światu Jego miłość.

Zadaniem każdej Siostry jest ożywianie w sobie usposobienia naszych Założycielek wyrażonego w „Pierwszym Akcie poświęcenia się Najśw. Sercu Jezusowemu” i przyczynianie się w ten sposób do zachowywania i umacniania tego duchowego dziedzictwa.

Nasza przynależność do APOSTOLSTWA MODLITWY (od 1865 r.), wywodząca się z kultu Najśw. Serca Jezusa umacnia naszą łączność z Kościołem i zobowiązuje w sposób szczególny do modlitwy w jego intencjach.

To zjednoczenie z Chrystusem w Eucharystii prowadziło nasze Matki do coraz intensywniejszego zwracania się ku ludziom, w których rozpoznawały i pielęgnowały Jego „cierpiące członki”. Podobnie jak nasze Założycielki również i my, jesteśmy głęboko przekonane, że tylko w łączności z Ofiarą Chrystusa będziemy zdolne do wypełniania  powierzonej nam przez Niego misji. Dlatego codziennie uczestniczymy w Ofierze Eucharystycznej, przyjmujemy Chrystusa jako Chleb Życia, aby poprzez Niego dojść do coraz głębszego zjednoczenia z Bogiem i między sobą /por. K 45, 77/. Podczas adoracji Najświętszego Sakramentu, na którą codziennie przeznaczamy określony czas /por. K 49/, mamy możność zgłębiania nieskończonej miłości Boga ku nam, wyrażania Mu naszej wdzięczności i uwielbienia za otrzymane miłosierdzie. Prosimy także, abyśmy i my same stawały się Eucharystią. Adorując pod niepozorną postacią chleba Chrystusa, coraz bardziej uświadamiamy sobie, że Eucharystia jest „sercem” naszego życia zakonnego /por. VC 95/, że tabernakulum powinno być rzeczywiście naszą jedyną radością /Matka Franciszka/.

Kult Matki Bożej

Wielkie nabożeństwo naszych Założycielek do MARYI, Matki Jezusa, wyrażało się przede wszystkim w głębokim zaufaniu, z jakim zwracały się do Niej na modlitwie we wszystkich swoich potrzebach. W Maryi widziały wzór dla swego życia duchowego. Dzięki Matce Franciszce rozwinęło się w naszym Zgromadzeniu nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1885 r. Matka Franciszka poświęciła Zgromadzenie Niepokalanemu Sercu Maryi, licząc w ten sposób na Jej szczególną opiekę. W roku 1885, w roku swej śmierci – osobiście dokonała pierwszego aktu oddania się. Sama z wielką miłością modliła się do Matki Bożej Nieustającej Pomocy i zachęcała Siostry do pielęgnowania tego nabożeństwa. „Prośmy wszystkie serdecznie matkę Bożą Nieustającej Pomocy. O ile to posłuży do zbawienia, z pewnością przyjdzie pomoc” /list z 11.07. 1879/. W jednej z wypowiedzi Matka Franciszka, takie wyraziła życzenie: „Najpiękniejszy przykład pozostawiła nam Najświętsza Maryja Panna, szczególnie w odniesieniu do posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Naśladujmy Matkę Bożą, w ten sposób będziemy mogły liczyć na Jej opiekę, a za Jej pośrednictwem również na pomoc Bożą” /list z I Niedzieli Wielkiego Postu 1875/.

Podobnie jak Kościół, znajdujemy w Maryi nasz „Prawzór” /por. PI 20/. „Maryja jest bowiem wzniosłym przykładem doskonałej konsekracji, wyrażającej się pełną przynależnością do Boga i całkowitym oddaniem się Jemu” /VC 28/. Ona ukazuje nam, w jaki sposób możemy nauczyć się żyć wiarą, posłuszeństwem, wiernością, pokorą i prostotą – cnotami, którymi w sposób szczególny odznaczały się nasze pierwsze siostry.

Nasze Założycielki przykładały szczególnie wiele uwagi do zdobywania cnoty POKORY jako „fundamentu wszystkich cnót” /Matka Franciszka, 11.03.1874/. Prostota odpowiadała ich własnej naturze. Kształtowała ona nie tylko ich styl życia oparty na przykładzie życia Rodziny z Nazaretu, ale i dzisiaj jest dla nas tym samym wymogiem stawianym w naszym posługiwaniu. Pracujemy dla ludzi, którzy nie nagłaśniają podejmowanych przez nas posług. Raczej w ukryciu podejmujemy dzieła, na które opinia publiczna nie zwraca zbyt wiele uwagi.

Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny

W tajemnicy Nawiedzenia Najśw. Maryi Panny znajdujemy nasze duchowe ukierunkowanie. Tajemnica ta wymaga od nas, abyśmy tak jak Maryja przyjmowały z wiarą Słowo Boże i zanosiły je do ludzi „z pośpiechem”. Nie lękając się trudów i niebezpieczeństw, z radością i mocą otrzymanej od Boga obietnicy, mamy Go wielbić, miłować i Jemu służyć /por.Łk 1,39n/.